Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Wat als je eeuwig kon leven door een nieuw lichaam te kopen als het afgeleefd was? Het is een idee waar crime thriller Nobody Wants to Die op creatieve wijze mee speelt. Deze detectivegame van Critical Hit Games speelt zich af in een dystopische versie van New York en is één van mooiste games die we dit jaar gezien hebben.

Psyche transfer

In Nobody Wants to Die bezit de mens niet alleen een lichaam en ziel, maar ook Ichoryte. Dat is een organisch goedje, dat het volledige bewustzijn of de psyche van een persoon bevat. Sterf je? Dan wordt je Ichoryte in een nieuw lichaam gegoten en kan je jouw leven verderzetten. Op voorwaarde dat je zakken diep genoeg zijn, want een permanente plaats in deze wereld is pokkeduur.

Het hoeft niet te verrassen dat Ichoryte gereguleerd wordt door de overheid. Hoe groter je financiële fortuin, des te groter je keuze uit een waaier aan lichamen wanneer je de pijp uitgaat. Als gevolg zijn burgers wettelijk verplicht om hun lichaam goed te verzorgen, want ooit wordt het misschien een huls voor de Ichoryte van een bekende politicus.

Norse speurder

Nobody Wants to Die speelt zich af in 2339, waarin je door het leven gaat als James Karra, ooit een gevierd sportman. Toen het tijd was om van lichaam te wisselen, kreeg je echter een lijf met allergieën en fysieke kwaaltjes. Zware fysieke inspanningen waren geen optie meer, dus startte je een carrière als rechercheur. Jij speelt een typische film noir detective: worstelend met persoonlijke demonen, maar wel van plan om de corruptie te bestrijden.

Deze game druipt vanaf de eerste seconde van de sfeer. Jij zit in je zwevende auto naar een film te kijken in een drive-in bioscoop op Times Square. Wanneer je chef belt met een nieuwe opdracht, kan je als speler je antwoorden zelf kiezen. Je krijgt de opdracht om de dood van politicus Edward Green te onderzoeken.

Omdat je nog niet op volledig actief staat door een schorsing, krijg je een partner op afstand toegewezen: Sara Kai. Zij adviseert je tijdens je speurtocht. Hoewel Karra en Kai beginnen als ongemakkelijke partners, doen hun interacties gaandeweg denken aan de relatie van Henry en Delilah in Firewatch.

Real-time Crime Scene

Hadden we al vermeld dat Nobody Wants to Die ontwikkeld is met Unreal Engine 5? Het levert bloedmooie graphics op. Niet alleen ziet het dystopische New York er geweldig uit, tijdens de analyses van plaatsen delict krijg je écht indrukwekkende visuals te zien. Zo kan je aanwijzingen op de crime scene bestuderen om daarna een simulatie van de gebeurtenissen te creëren met de Reconstructor tool.

Cool is dat je die simulatie van de misdaad kan door- en terugspoelen of pauzeren op elk moment. Vooral plaatsen delict met explosies vormen daarom opmerkelijke set pieces met indrukwekkende particle effects. Houtscherven van een opgeblazen kast blijven roerloos in de lucht hangen als je pauzeert en vlammen van een ontploffing breiden langzaam uit als je doorspoelt. Fantastisch.

Als rechercheur kan je eveneens met je UV-lamp verborgen bloedsporen en andere substanties opsporen. En met een warmte- en X-ray sensor trajecten van kogels projecteren en inwendige verwondingen van personages bestuderen. Het ziet er allemaal bijzonder vet uit, maar op gameplayvlak blijven we op onze honger zitten.

Eenmaal je alle aanwijzingen gevonden hebt, worden ze op een dambord geplaatst en is het aan jou om je bevindingen correct aan elkaar te linken. De puzzels zijn geen hersenbrekers, maar toch loont het om elke crime scene goed uit te kammen zodat je snel de correcte conclusies kan trekken.

Intens, maar kort

De gameplay is niet uitgebreid: eigenlijk borduurt Nobody Wants to Die verder op het klassieke point & click genre waarbij je weinig vrijheid hebt. Maar ondanks de beperkte mogelijkheden dompelen de makers je diep onder in de sfeer van deze dystopische thriller. De ervaring staat voorop.

Afhankelijk van bepaalde keuzes die je maakt, kan het verhaal ook een enorme wending nemen. Waardoor meerdere eindes mogelijk zijn. Een extra speelbeurt is hier dus zeker welkom. Vooral omdat je het volledige verhaal nooit te zien krijgt in slechts één sessie. Dankzij de korte speelduur, loop je er graag genoeg een tweede keer doorheen.

Toch is dat ook het grootste minpunt van deze unieke detectivethriller: je hebt hem op zo’n 4 uurtjes uit. Al zal de intense ervaring ongetwijfeld nog nazinderen op je netvlies.