Animegames zijn bijna net zo oud als gaming zelf. Dat talloze old school gamereeksen als Mega Man, Street Fighter of zelfs Zelda zwaar beïnvloed werden door anime, kan ook niemand ontkennen. Toch gebeurt het relatief zelden dat een game gebaseerd op een animereeks écht hoge toppen scheert buiten Japan. Hoe dat komt, valt moeilijk te verklaren. Maar wél zeker is dat uitgevers als Namco Bandai titels blijven uitbrengen die vooral veel bijval kennen bij de rasechte otaku. Met fighting game My Hero One’s Justice levert men een eerder halfslachtige poging af.

Boku My Hero?

Naruto, Dragon Ball Z, One Piece, Bleach, Sword Art Online, Attack on Titan. Het zijn allemaal ronkende titels. Wat dan aan te vangen met My Hero One’s Justice, waarvan zelfs de titel niet helemaal duidelijk verwijst naar de anime waarop hij gebaseerd is. Wie wat mee is met zijn/haar hypes in manga en anime, kent de reeks als Boku No Hero Academia of My Hero Academia. In deze super vermakelijke reeks volgen we de avonturen van Izuku, één van de weinige mensen in de wereld die geen Quirk bezit. Quirks kan je vergelijken met superkrachten, dus dan weet je dat dit een verhaal vol superhelden en schurken is, en Izuku dus feitelijk een loser. Toch zet Izuku door en erft hij de krachten van All Might, één van de machtigste helden op de planeet.

Fast Forward

Niet dat je dat allemaal echt duidelijk verneemt tijdens het spelen van deze eerste My Hero release buiten Japan. Een groot deel van het achtergrondverhaal wordt namelijk amper uit de doeken gedaan, wat er meteen voor zorgt dat My Hero One’s Justice moeilijk aan te raden valt aan al wie de anime totaal niet kent. Niet dat een verhaallijn zo essentieel is voor een fighting game. Dragon Ball FighterZ blijft bijvoorbeeld een prachtspel, los van je achtergrondkennis van de anime. Helaas volgt de game bijna hondstrouw de gebeurtenissen van de anime, waardoor zelfs grote fans niet echt veel nieuws te ervaren krijgen.

Slagveld

Met meer dan 20 beschikbare personages en tal van indrukwekkende moves, biedt het eigenlijke vechten gelukkig wel voldoende afwisseling. My Hero doet sterk denken aan gelijkaardige 3D-arena fighters als Naruto: Ultimate Ninja Storm of Dragon Ball: Xenoverse. Ook hier voelt de basis van de gameplay eigenlijk verdacht simplistisch aan, maar zit de truc hem in het ontdekken van de juiste timing en positionering van de verschillende characters. Verwacht geen combofestijn als het eerder vermelde Dragon Ball FighterZ, maar wel een soort schaar-steen-papier vechtsysyteem waarbij je zal moeten leren de aanvallen van je tegenstander te ontwijken of onderbreken en dan zelf te counteren. Het duurt even vooraleer de game echt klikt, maar daarna zit er op zich een prima fun factor in My Hero.

Doel gemist?

Al blijft bij ons toch vooral de vraag hangen voor welke doelgroep dit soort titels eigenlijk echt relevant is. Natuurlijk zal een zware My Hero Academiafan ons haast willen kruisigen, omdat we de kwaliteit van deze game in vraag stellen. Maar we zien eerlijk gezegd niet in wie er, buiten die ene groep, anders dolgelukkig van kan worden. Qua verhaallijn en gevarieerde speelmodi is dit verre van een uitblinker, en de gameplay vinden we fun maar haast clichématig. Een sterke animegame moet juist nieuwe fans voor de franchise creëren, dankzij een stevig plot en boeiende personages. Teleurstellend, want de anime verdient absoluut een betere game dan wat Namco Bandai en developer Byking hier afleveren.