Lost Sphear is de perfecte RPG voor wie nog nooit eerder een 16-bit RPG ervaarde. Tenminste als je niet de mogelijkheid hebt om via retroconsoles of emulatie de échte 16-bit RPG’s van weleer te ontdekken. Of wanneer je geen toegang of vertrouwen hebt in de wondere wereld van 3DS, PS Vita of Steam en hun talloze odes aan wat ooit het meest populaire genre van een generatie was. Mocht dat klinken als kritiek, dan is dit helemaal correct. Onze tijd met Lost Sphear kan eigenlijk samengevat worden als een nostalgische trip aan betere tijden die, bij nader inzien, niet zo ontzettend veel beter waren.
Tokyo RPG Factory, de ontwikkelaar van Lost Sphear, weet perfect waar het mee bezig is. De game koppelt het vechtsysteem van klassieke RPG’s als Chrono Trigger en Secret of Mana aan de typische verhaallijnen van de eerste zes Final Fantasy games. Op papier klinkt de formule logisch: combineer elementen van de meest geliefde RPG’s ooit, en je krijgt een toptitel. Helaas klopt die rekensom in de praktijk niet. Lost Sphear ontpopt zich tot een matige student van het genre. Je appreciatie van de game zal sterk afhangen van hoe graag je een reisje naar midden jaren ‘90 wil maken, maar zelfs dan zijn er absoluut betere titels op de markt. Net als voorganger I Am Setsuna, ontbreekt het Lost Sphear grotendeels aan een eigen smoelwerk.
Grafisch en qua muziek is er an sich niks mis met de game, maar geef ons maar de klassieke pixel art van oude Squaresoft games, boven deze grijze meuk. De plot, waarbij enkele jonge helden ontdekken dat de wereld beetje bij beetje uitgewist wordt, heeft potentieel. De opbouw verloopt echter veel te steriel en traag om echt boeiend te worden. We kraken het spel wellicht harder af dan het verdient, maar Lost Sphear kan wat ons betreft simpelweg niet ontsnappen aan zijn eigen middelmatigheid.
