Sta nóg maar eens op, Tarnished, want alwéér een nieuwe Elden Ring-uitbreiding is nabij. Of spin-off liever. Dat From Software uit de vele roguelikes en battle royales van weleer put voor de coöperatieve afgeleide Nightreign, mag een van de grootste verrassingen van afgelopen Game Awards heten. Wij mochten in het land van de currywurst en pretzels alvast eens op wandel met twee kompanen.

Na 160 uur

Hoewel Elden Ring voor onze redactie te boek staat als een eigentijdse klassieker, hadden we het na het nochtans fantastische Shadow of the Erdtree wel een béétje gezien. Ruim 160 uur toefden we in The Lands Between en daarbuiten en nadat we Consort Radahn de finale genadesteek toedienden (het kán ook onze mimic geweest zijn) was het welletjes geweest. Nóg meer Elden Ring stond eerlijk gezegd niet op onze verlang- noch bingolijst.

Komt daar ook nog eens bij dat ondergetekende weinig heeft met roguelikes, multiplayergames tout court, laat staan battle royale-titels. Hoeft het te verbazen? From Software of niet, een gezonde dosis argwaan was ons deel toen we onze sessie in Frankfurt aanvingen.

Met zijn drietjes

Voor wie het in Keulen hoort donderen: Elden Ring Nightreign is een op zich staande, coöperatieve actietitel die je met zijn drietjes (of solo met twee AI-kompanen) dient te spelen. In tegenstelling tot alle andere soulslikes is hier van builds bricoleren geen sprake. In de plaats daarvan zijn er acht vooraf uitgekiende klassen, elk met hun unieke looks en vaardigheden. Wij kregen beschikking over vier van hen: Recluse, een met magische krachten gezegende heks; Guardian, een eerder defensieve antropomorfe havik; de schijnbaar uit Bloodborne geplukte, vlijmsnelle Duchess en koene ridder Wylder, wellicht de veelzijdigste van de hoop.

Bedoeling is om gedurende drie in-game dagen samen te werken in een steeds kleiner wordende spelwereld à la Fortnite. Wanneer de dag eindigt, en dus de cirkel op z’n kleinst staat, verschijnt een eindbaas. Kraait je team victorie, dan begint dit hele lolletje opnieuw, tot je dag drie haalt en het tegen een van de acht zogeheten Night Lords mag opnemen. Zegevier je daar? Proficiat, je hebt een succesvolle run beëindigd. (Kleine spoiler: dat is ons nét niet gelukt. Voetnoot: het lag aan een bug, eerlijk waar!)

Speed, coke en Monster

Toegegeven, het voelt voor een ‘Soulsgame’ wat onwennig aan om met een headset op, continu met je metgezellen keuvelend, per vogel (de Battle Bus van dienst) in de spelwereld gedropt te worden. Co-op is weliswaar een essentieel onderdeel van de gamereeks, maar altijd tijdelijk van aard, bijvoorbeeld tijdens een baasgevecht. Hier hol je elkaar continu achterna, het liefst richting belangrijke bezienswaardigheden op de map – die je vanzelfsprekend kunt markeren.

Voelt eveneens onwennig: de ferm opgevijzelde manier van bewegen. Spelers rennen dubbel zo snel over de grasvelden, kunnen Assassin’s Creed-gewijs op vrijwel eender welke muur klauteren en van valschade is hoegenaamd geen sprake. Een afgrond van ruim honderd meter diep? Gewoon springen, man! Time is money!

Dat is dan ook het grootste verschil met de reguliere game: het helse tempo, maar ook de gejaagdheid. Dit is Elden Ring op speed, coke en een dozijntje Monster tegelijk. Gezwind te werk gaan is een absolute must, want je moet zien dat je zo snel mogelijk zo goed mogelijk voorbereid bent op de onvermijdelijke eindbaas. Lang nadenken over welke wapens je al of niet in je inventaris opslaat, krijg je niet dus. Laat staan een uitvoerige testsessie.

Welke willekeur?

Preppen doe je door kerkers uit te moorden, veldbazen te verslaan en items of wapens allerlei bijeen te sprokkelen die verspreid liggen over diverse locaties. Belangrijk: dit keer is gewicht van zwaarden, schilden of bogen eens níét van tel. Verfrissend!

Hoewel Nightreign bij iedere run een totaal door elkaar gehusselde map belooft met steeds ander schorem – weliswaar alle elementen uit de basisgame geplukt – was dat bij onze runs minder het geval. We hebben heel erg vaak hetzelfde gezien en gedaan, met andere woorden, in die mate dat we op den duur een vast aanvalsplan uitdokterden dat een pientere preparatie garandeerde. En dat het op den duur toch lichtjes (lichtjes!) begon te vervelen.

Ook de zogeheten random events, waarbij op willekeurige momenten eender welke eindbaas lukraak durft te verschijnen, waren bij ons vaste prik: Margit, The Fell Omen, zowat de eerste grote eindbaas die je in hoofdgame Elden Ring tegen het lijf loopt, kwam ons steevast halfweg dag twee op stang jagen – tot lichte ergernis, want hij blijft een bitch.

Over bitches gesproken: een gezellig parkwandelingetje is Nightreign geenszins. De eindbazen die je op het einde van de dag opwachten, in ons geval onder meer een Demi-Human Queen en haar kleinere compagnon, of een heus drieluik Tree Sentinels, slaan stevig toe en nemen zelf amper schade. Zelfs al maak je gebruik van de nieuwe ultimate skills, ofwel unieke, krachtige moves die met een cooldown-metertje werken. De memorabelste wat ons betreft: Guardians spectaculaire kamikazeduik vanuit het luchtruim. Al bleek Duchess’ tijdelijke onzichtbaarheidsmantel ook degelijk dienst te doen.

Peentjes zweten

Goed communiceren is essentieel, wil je overleven, al hoeft een genadetik niet het einde te betekenen: je gevelde gezellen vallen weer tot leven te wekken door ze simpelweg aan te vallen. Noot: hoe meer je het loodje legt, hoe meer lappen je dient te krijgen om opnieuw te mogen meedoen. Fair!

Indien je dan toch gezamenlijk weer naar af moet, is je run niet helemáá1 voor niets geweest. De zogeheten relics, ofwel permanente statboosts, die je na afloop verdient, kunnen een volgende poging net dat tikje draaglijker maken.

Voor ons ploegje was het in ieder geval peentjes zweten: slechts één keer hebben we de ultieme Night Lord van dag drie bereikt, in ons geval een soort driekoppige draakhond met zwaard in de aanslag, die wel wat wegheeft van Great Grey Wolf Sif, de alom geliefde keffer uit de allereerste Dark Souls. (Daarover gesproken: oude bazen uit de hele Souls-catalogus durven de kop op te steken, hetgeen deze spin-off een groot greatest hits-gehalte geeft.) We hielden aardig stand tot onze twee medestrijders het loodje legden. En wat gebeurde? Een onverklaarbare bug stond ons niet toe om hen opnieuw tot leven te meppen, waardoor die rothond vrij spel kreeg. Roemloos gingen we ten onder. Gênant!

Als een brok frustratie dropen we af richting Hauptbahnhof, dus. Maar goed, hebben we ons tijdens deze vijf uur lange testsessie vermaakt? Aber ja! From Soft heeft ondanks leentjebuur te spelen – meestal is het omgekeerd, o ironie – toch een best unieke multiplayer-ervaring ineengeflanst die een frisse twist geeft aan hun aloude formule. Bovendien wordt de spin-off ook ‘slechts’ als tussendoortje in de markt gezet: volle pot tel je niet neer voor deze co-opgame, wel 39,99 euro.

Al moet gezegd: we hopen natuurlijk op een pak meer variatie/willekeur in de uiteindelijke versie. Lang moeten we alleszins niet meer wachten. Gelukkig maar, onze bloedwraak zal des te zoeter zijn. Nu nog twee vrienden zien te vinden.

Elden Ring Nightreign verschijnt op 30 mei.